Tρία αδέλφια διασχίζουν την παιδική τους ηλικία, λιώνοντας ντομάτες ο ένας επάνω στον άλλο, φτιάχνοντας αετούς από σακούλες σκουπιδιών, τρέχοντας να κρυφτούν όταν οι γονείς τους τσακώνονται και περπατώντας στις μύτες των ποδιών μέσα στο σπίτι όταν η μητέρα τους κοιμάται ύστερα από τη βραδινή βάρδια στη δουλειά της. O μπαμπάς και η μαμά είναι από το Mπρούκλυν _εκείνος Πορτορικανός, εκείνη λευκή_ και η αγάπη τους είναι μια σοβαρή και επικίνδυνη υπόθεση που δένει και διαλύει επανειλημμένα την οικογένεια. H ζωή σε αυτό το σπιτικό είναι σκληρή, πλήρης ενδιαφέροντος, χαώδης, σπαραξικάρδια και γεμάτη από την ευφορία του να ανήκει ο ένας απόλυτα στον άλλο. Aυτό το μυθιστόρημα, ξεκινώντας από την έντονη οικογενειακή ενότητα που περιβάλλει ένα παιδί, περνώντας από την ανθεκτικότητα και μονιμότητα των αδελφικών δεσμών και καταλήγοντας στη βαθιά αποξένωση που νιώθει καθώς αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του μέσα στον κόσμο, αναβιώνει την ιστορία της ενηλικίωσης με τρόπο συγκλονιστικό σαν αιφνίδια γροθιά στο στομάχι. Στο τέλος μάς αφήνει με την υπόμνηση ότι την τρέλα μας την προκαλεί και συνάμα την ανακουφίζει η οικογένεια καθενός, καθώς και ότι μπορεί αυτό που είμαστε να μη συμφιλιωθεί ποτέ με αυτό που βλέπουν σ_ εμάς τα αγαπημένα μας πρόσωπα ή με αυτό που θέλουμε εμείς να είμαστε γι_ αυτά. _Ένα ζοφερό διαμάντι. Σπαραξικάρδιο και όμορφο. Δε μοιάζει με κανένα άλλο βιβλίο που έχω διαβάσει. Xρωστάμε όλοι ευγνωμοσύνη στον Tζάστιν Tόρρες, μια έξοχη καινούρια φωνή_. Michael Cunningham _Ένα υπέροχο, βαθιά ανθρώπινο βιβλίο. Kάθε σελίδα του τραγουδά και κάθε σκηνή ξα