Πήχτωνε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ’ τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαµπάδες τ’ ουρανού. Όλα ήταν γάλα... γάλα... λουλάκι... και σπίθες. Το ποτάµι µουρµούριζε µες στον ύπνο του κρυφά παραµιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιµήθηκε... ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο µεγάλο του παραµύθι... Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν... παρηγορηµένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να µετρήσει τ’ άστρα... Να τα µετρήσει όλα... σιγά σιγά... ένα ένα... Όλα... Και τα βρήκε σωστά. «... Ο Λουντέµης έγραφε όπως ανάσαινε, δεν σταµατούσε ποτέ... Σχεδόν καθένα από τα βιβλία του είναι και µια µαρτυρία από τη µακρόχρονη οδύσσειά του στους χώρους της εξορίας – µέσα κι έξω από την Ελλάδα... Τώρα τα παιδιά, όταν θα µετράνε τ’ άστρα, θα ξέρουν πως εκείνο που τους λείπει βρίσκεται στη βιβλιοθήκη τους». Στρατής Τσίρκας «Ο Μενέλαος Λουντέµης ήταν ένας από τους ωραίους της γενιάς των Ρωµιών λογοτεχνών που κλείσανε στο έργο τους τη δίψα και τους αγώνες του λαού µας για ελευθερία, δηµοκρατία, ανθρωπισµό...» Διδώ Σωτηρίου «[...] Ο Λουντέµης δίνει τη σπαραχτική πείρα ζωής που έχει κερδίσει σ’ ένα κόσµο ωραίο µα δύσκολο, το µεθύσι της ζωής που λέγεται πάθος: έρωτας, πόνος, ελευθερία, επιτυχία, καταστροφή. [...] Αφήνει την καρδιά του πάλι να µιλήσει για τα πάθη της αντλώντας από το ανεξάρτητο απόθεµα της παιδικής του εµπειρίας». Δηµήτρης Ραυτόπουλος «Μια συµβολική φυσιογνωµία αγωνιστή για τη ζωή, ενάντια στην αδικία, που τη βίωσε µε τον πιο σκληρό τρόπο και την πάλεψε µε παιδικό πείσµα µέχρι τέλους. Το µήνυµά του “να παλεύεις γι’ αυτό που λέει η καρδιά σου” και “να µην το βάζεις κάτω” είναι το πιο επίκαιρο µήνυµα στις µέρες µας. Ένα µήνυµα τόσο για τους µεγάλους (γονείς – δασκάλους), αλλά κυ­ρίως για τα παιδιά. Που καλούνται να ξαναχτίσουν τον πολύχρωµο κόσµο τους, µέσα από τα συντρίµµια που τους αφήνουµε κυρίως εξαιτίας της ανοχής µας στο πιο διεφθαρµένο σύστηµα εδώ και πολλές δεκαετίες». περιοδικό Εκ-Παιδεύω, τεύχ. 27, Σεπτέµβριος-Οκτώβριος 2012