Ένα τάμπλετ μια φορά βρισκόταν κλεισμένο σ’ ένα κουτί κι ένιωθε μοναξιά. Ώσπου, μια μέρα, το αγκάλιασαν χέρια παιδικά και είχε χαρά μεγάλη! Zούσε, επιτέλους, ανάμεσα σε ανθρώπους. Μα τι συνέβη ξαφνικά κι άρχισαν να γκρινιάζουν οι μεγάλοι; Έφταιγε, πράγματι, για όλα ο Ταμπλετάκος; Μια ιστορία που, με τρόπο διασκεδαστικό, πραγματεύεται ένα καίριο σύγχρονο ζήτημα: τη χρήση (ή κατάχρηση) της οθόνης ήδη από την τρυφερή παιδική ηλικία. Παιχνίδια, σχολείο, φίλοι, ελεύθερες και δημιουργικές δραστηριότητες μπορούν να συνυπάρξουν με την τεχνολογία; Κι αν ναι, πώς; Μια ιστορία καθημερινή, που όλοι λίγο πολύ ζήσαμε κάποια στιγμή ή ζούμε τώρα. Η συγγραφέας βάζει στο παιγνίδι των ερωτήσεων (είναι καλό ή κακό τελικά η τεχνολογία;) και το προσωποποιημένο πια τάμπλετ, που ακούει στο όνομα Ταμπλετάκος: υποφέρει, αναρωτιέται και προβληματίζεται. Είναι τρυφερό, γλυκό και πολύ στενοχωριέται για την άσκημη κατάσταση του Μηνά. Και με αυταπάρνηση, όταν βλέπει το αδιέξοδο που φτάνει ο Μηνάς, τολμά να τον συμβουλεύει...