"Τότε, με φωνή οργισμένη που δεν είχα ξανακούσει και δε θα ξανάκουγα ποτέ, η γιαγιά είπε με περιφρονητικό ύφος: "Πρέπει να είσαι ηλίθιος για ν' αποφασίσεις ν' αγαπήσεις κάποιον που ξέρεις ότι θα πεθάνει πριν από σένα". Και χωρίς ν' απομακρύνει το βλέμμα της από την τηλεόραση, πρόσθεσε μέσα από τα δόντια της: "Ακόμα κι αν πρόκειται για σκυλί". "Έβρεχε πέτρες πάνω στη Βαρκελώνη. [...] Δίπλα στο κρεβάτι, σε μισό μέτρο απόσταση, ο Ρ με κοίταζε πολύ έντονα. Ήταν καθισμένος στο πάτωμα, ακίνητος και άσπρος πάνω στο παρκέ. Ανάσαινε βαριά, αλλά δεν ακουγόταν, και φαινόταν λίγο η γλώσσα του μέσα απ' τα δόντια. [...] Μέχρι που ένας νέος κεραυνός έσκισε τη δυνατή βροχή από ψηλά και τότε, ναι, τότε ο Ρ ανοιγόκλεισε τα μάτια, έπαψε ν' ανασαίνει βαριά για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου κι έκανε αυτό που έμελλε ν' αλλάξει τη ζωή του και τη δική μου από εκεί και πέρα. Κι ήταν όπως όταν μια μέρα, οι δύο αιωνίως άγνωστοι στο ασανσέρ καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά -μια μηχανική βλάβη, μια διακοπή ρεύματος- και ο γείτονάς σου, αυτός που δε σε είχε χαιρετήσει ποτέ, ο αντιπαθητικός, αυτός που δεν πηγαίνει στις συνελεύσεις των ενοίκων επειδή μένει στο νοίκι και για ποιο λόγο, μετατρέπεται υπό το κόκκινο φως του συναγερμού σ' έναν διαφορετικό άνθρωπο, φοβισμένο, μικρό και τόσο ευάλωτο, τόσο εύθραυστο, που σε αναζητά με το βλέμμα για να του πεις πως όλα είναι εντάξει κι ότι θα διαφύγουμε τον κίνδυνο, και οι δυο μαζί, απαραίτητοι ο ένας για τον άλλον".