Ο Φρίντριχ Νίτσε είναι μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της δυτικής φιλοσοφίας, αν και δεν ανέπτυξε ποτέ ένα συνεκτικό φιλοσοφικό σύστημα όπως ο Ιμάνουελ Καντ ή ο Μάρτιν Χάιντεγκερ. Ένας στοχαστής του οποίου το έργο ήταν –και παραμένει– ανοιχτό σε πολλαπλές ερμηνείες ενώ συχνά υπήρξε αντικείμενο ιδεολογικής εκμετάλλευσης. Ο Ζαρατούστρα χάρισε στην παγκόσμια σκέψη εμβληματικές φράσεις, όρους και ιδέες που προκάλεσαν πλήθος διαφορετικών ερμηνειών: «Ο θεός πέθανε», «ο άνθρωπος είναι ένα σχοινί πάνω από την άβυσσο», «πρέπει να έχεις χάος μέσα σου για να γεννήσεις ένα αστέρι που χορεύει», «υπεράνθρωπος», «αιώνια επιστροφή». Στον «λαϊκό» λόγο πέρασαν απογυμνωμένα από το πολύπλοκο υπόβαθρό τους ενισχύοντας ένα είδος «μύθου του Νίτσε»: ο παράφρων, ο σκοτεινός προφήτης ή –στην πιο διαστρεβλωμένη εκδοχή– ο πατέρας των ιδεών που ενέπνευσαν τον εθνικοσοσιαλισμό. Από τον πρόλογο της δη