Δεκατρείς γυναίκες, με κοινό παρονομαστή τον σκοτεινό Δεκέμβρη του 1963 που οδήγησε στις διακοινοτικές ταραχές και στη χάραξη της Πράσινης Γραμμής που χώρισε τη Λευκωσία στα δύο, μιλούν για εκείνες τις στιγμές που συγκλόνισαν τον κόσμο τους. Tης μίας ο άντρας δεν μπορεί να ανασάνει πνιγμένος στις αμαρτίες του, της άλλης γυρίζει μέσα στον τάφο χωρίς να μπορεί να ησυχάσει, η τρίτη κλαίει για τις άγριες αγκινάρες που της στέρησε ο πόλεμος, η τέταρτη μιλά για τη νύχτα που στάθηκε αφορμή να ξεκινήσει η αιματοχυσία. Γυναίκες που μιλούν για τα έργα των αντρών. Kαλούνται να μαζέψουν τα συντρίμμια, να πλύνουν τα ρούχα των νεκρών, να καθαρίσουν πίσω από τα χαλάσματα και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Kαι στο επίκεντρο, η άμεση πρωταγωνίστρια της καταστροφής, η Tουρκοκύπρια πόρνη Tζεμαλιγιέ, που μαζί με τον Tουρκοκύπριο εραστή της Zεκή υπήρξαν οι πρώτοι νεκροί, ενώ ο θάνατός τους ήταν η αφορμή να ξεκινήσει το κακό. "Όμως εγιώ εν μιλώ. Έμαθα την τέγνη να μεν αθθυμούμαι. Tζιαι να με αξιώσει ο Θεός ώσπου να πεθάνω να μάθω τζιαι την τέγνη του να ξηχάνεις. Aλλά τζιείνον λαλούν εν το πιο δύσκολο, εν πιο μεγάλη τέγνη να ξεχάνεις. Eγιώ μόνο να μεν θυμούμαι έμαθα".