Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα, δύο κορίτσια -αδελφές, οκτώ και έντεκα ετών- εξαφανίζονται από μια ακτή της χερσονήσου Καμτσάτκα, του βορειοανατολικού άκρου της Ρωσίας. Τις εβδομάδες, κι ύστερα τους μήνες, που ακολουθούν η έρευνα της αστυνομίας αποδεικνύεται άκαρπη. Απόηχοι της εξαφάνισης αντηχούν απ' άκρη σ' άκρη μιας σφιχτά δεμένης κοινότητας, με τον φόβο και την απώλεια να ταλανίζουν τις γυναίκες που ανήκουν σ' αυτήν. Με σκηνικό την απομακρυσμένη σιβηρική χερσόνησο της Καμτσάτκα η Γη που χάνεται διεισδύει με εκπληκτική συναισθηματική ακρίβεια στον κόσμο ενός συνόλου θαυμάσια σκιαγραφημένων χαρακτήρων που τους συνδέει ένα αδιανόητο έγκλημα. Η συγγραφέας πλάθει εικόνες σκληρής ομορφιάς και μεταφέρει τους αναγνώστες σε μια περιοχή τόσο παράξενη όσο και σαγηνευτική, όπου οι κοινωνικές και εθνοτικές εντάσεις σιγοβράζουν από καιρό, και όπου οι ξένοι συχνά είναι οι πρώτοι που θα κατηγορηθούν. Το αριστοτεχνικό αυτό μυθιστόρημα, γραμμένο με ενσυναίσθηση και φαντασία, διερευνά τους περίπλοκους οικογενειακούς και κοινοτικούς δεσμούς σε μια Ρωσία διαφορετική από οτιδήποτε έχουμε δει ως τώρα, και καθηλώνει τον αναγνώστη.