“Γιατί κλαίμε;”, ρωτάει μια μέρα ο Μάριος τη μαμά του. Κι εκείνη αρχίζει να του μιλάει για τα σύννεφα που φέρνουν την καταιγίδα, για τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, για τα σεντούκια που κρύβουν τα πιο μεγάλα μυστικά και για τους τοίχους της δυσκολίας που μερικές φορές ορθώνονται ψηλότερα απ’ το μπόι μας. Ένα ποιητικό εικονογραφημένο βιβλίο που μας υπενθυμίζει ότι τα δάκρυα δεν πάνε χαμένα. Αντίθετα, ποτίζουν ένα καλά κρυμμένο λουλούδι που ζει μέσα μας και μας βοηθούν να αναπτυχθούμε και να μεγαλώσουμε. Καταπραΰνουν τον πόνο και την οργή μας και είναι γιατρικό ισχυρό και απαραίτητο για τις μικρές και τις μεγάλες πληγές μας. Άλλωστε, όλοι δεν κλαίμε;