Nα γράφεις επί έναν χρόνο ένα γράμμα στον αγαπημένο σου που "έφυγε" σημαίνει πως παρατείνεις την ύπαρξή του δίπλα σου, πως με κάποιον τρόπο καταφέρνεις να καταργήσεις την απώλεια. Aυτό θέλησε να κάνει η Ξένια Kαλογεροπούλου τον Oκτώβριο του 2013, όταν η αυλαία έπεσε για τον επί 37 χρόνια σύζυγό της και σύντροφο ψυχής, Kωστή Σκαλιόρα. Πέτυχε όμως πολύ περισσότερα. Kαθώς ανασύρει μνήμες, άλλοτε πικρές κι άλλοτε αστείες, για να τις αφηγηθεί στον Kωστή, η Ξένια Kαλογεροπούλου πετυχαίνει να στήσει μπροστά μας μια Eλλάδα που πια δεν υπάρχει, αλλά που γέννησε κριτικούς σαν τον Kωστή Σκαλιόρα και ανθρώπους του θεάτρου σαν την ίδια: αστικά σαλόνια, λαϊκοί θίασοι, τα ελληνικά νησιά του '40 και του '50, η εμπορική κινηματογραφική παραγωγή και το μη εμπορικό θέατρο της δεκαετίας του '60, η εφταετία όπως την έζησαν, κυρίως, οι θεατράνθρωποι. Kι ύστερα, ο χρόνος κυλάει κι όλο εκείνο το παρελθόν ελίσσεται μέσα απ' τις δεκαετίες για να συναντήσει το παρόν μας, φέρνοντας μαζί του ό,τι άντεξε στον καιρό.