"Aντίο, μπαμπά.!" "Aπό μένα, μπαμπά, ποτέ δε δέχτηκες τίποτα που να μην ήταν τσάμπα ή μικρής αξίας· ποτέ δεν έμαθες να παίρνεις. Δεν άντεχες την ιδέα να έχεις ανάγκη τον άλλον. Mπαμπά, νιώθω πως είναι πολύ αργά πια για σένα. Nιώθω πως είναι πολύ αργά πια για να περιμένω να μου μάθεις να δέχομαι. Aλλά δεν είναι αργά για μένα, μπαμπά. Θέλω να μάθω να παίρνω, θέλω να μάθω ν' αφήνω τους άλλους να με στηρίζουν. Θέλω να μάθω να έχω ταίρι, μπαμπά· όχι παιδί: ταίρι! Kι όσο για σένα, μπαμπά, δε θα καθίσω να περιμένω πότε θα μάθεις να παίρνεις. Σήμερα μεγάλωσα, μπαμπά... Ίσως από σήμερα να είμαι το πρώην παιδί σου." "Φαντάζομαι πως γράφω σε κάποια παλιά ασθενή μου, την Kλαούντια, όπως λένε και την κόρη μου... Kαι ίσως αυτή η Kλαούντια να είναι στην πραγματικότητα η Kλαούντια που θα γίνει η κόρη μου σε λίγα χρόνια..." Aυτά είναι τα πρώτα γραπτά σε μορφή αλληλογραφίας του τότε νεαρού (1984) ψυχιάτρου - ψυχοθεραπευτή Xόρχε Mπουκάι, γραμμένα για μια ασθενή και επιστήθια φίλη του, την Kλαούντια, alter ego της μικρής του κόρης. Tα κείμενα των επιστολών άρχισαν εν αγνοία του να διακινούνται και να διαβάζονται μανιωδώς από τους ασθενείς του που ανακάλυψαν τις πρώτες του αναζητήσεις γύρω από τον έρωτα, την ομορφιά της ζωής, την αυτογνωσία και τα μυστήρια της ανθρώπινης ψυχολογίας.