Γυναίκες... Το κύκνειο άσμα του μεγάλου Ουρουγουανού συγγραφέα Εδουάρδο Γκαλεάνο, ενός ποιητή της μνήμης, ο οποίος έφυγε από τη ζωή τον Απρίλη του 2015, είναι ένας ύμνος στη γυναίκα. Πρόκειται για μια ανθολογία που την επεξεργάστηκε ο ίδιος ο συγγραφέας -δεν πρόλαβε να τη δει τυπωμένη- με κείμενα επιλεγμένα από έργα του που καλύπτουν ένα χρονολογικό φάσμα σαράντα περίπου χρόνων λογοτεχνικής δημιουργίας, από το Vagamundo (1973), τη Μνήμη της φωτιάς (1982), το Βιβλίο των εναγκαλισμών (1989), Οι λέξεις ταξιδεύουν (1993), Ένας κόσμος ανάποδα (1998), ώς τους Καθρέφτες (2008) και το Οι μέρες αφηγούνται (2012). Δεν πρόκειται για μια απλή, άτακτη παράθεση κειμένων, αλλά για μια οργανωμένη σύνθεση που αποσκοπεί στο να αναδείξει τις πολυποίκιλες όψεις του γυναικείου φύλου αλλά και να επιβεβαιώσει πόσο κεντρική θέση κατείχε η γυναίκα στη σκέψη και το έργο του σπουδαίου Ουρουγουανού. Οι Γυναίκες είναι ο ύστατος αποχαιρετισμός του Εδουάρδο Γκαλεάνο στους αναγνώστες του, αποχαιρετισμός εσπευσμένος, μια και ο ίδιος δεν πρόλαβε να δει τυπωμένο το βιβλίο του πριν φύγει από τούτο τον κόσμο. Πρόλαβε τουλάχιστον να ετοιμάσει αυτή την ανθολογία - φόρο τιμής στη Γυναίκα, που τόσο κεντρική θέση είχε στη σκέψη, στο έργο και στη ζωή του γενικότερα. Με τη χαρακτηριστική του ποιητική πρόζα, μιλάει για γυναίκες που άφησαν το δικό τους στίγμα στην ιστορία, ανασύρει από τη λήθη συλλογικά κατορθώματα γυναικών, μιλάει για τις ρίζες του μισογυνισμού, για γυναίκες που αψήφησαν την κυρίαρχη ανδρική ερμηνεία της πραγματικότητας. Και όπως η γυναίκα με την οποία ξεκινά το βιβλίο, η Σεχραζάντ από τις Χίλιες και μια νύχτες, αφηγείται ιστορίες στον βασιλιά για να μην τη σκοτώσει, έτσι και ο Γκαλεάνο, ένας μάγος της γλώσσας, αφηγείται τις ιστορίες του για να μην αφήσουμε τη μνήμη να πεθάνει, γιατί η μνήμη χτίζει το μέλλον.