Η Αλίκη είχε αρχίσει να βαριέται έτσι που καθόταν πάνω στο χορτάρι χωρίς να κάνει τίποτα. Πλάι της, η αδερφή της διάβαζε ένα ανόητο βιβλίο χωρίς εικόνες και χωρίς διαλόγους. "Τι περίεργη ιδέα!" σκεφτόταν η Αλίκη. "Μπορεί στ' αλήθεια να διασκεδάζει κανείς διαβάζοντας ένα βιβλίο που δεν έχει ούτε εικόνες ούτε διαλόγους;" Αναρωτιόταν -αλλά σκεφτόταν πάρα πολύ αργά, πάρα πολύ νωχελικά, έκανε τόση ζέστη!- αν η χαρά που θα ένιωθε φτιάχνοντας μια γιρλάντα από μαργαρίτες θα της έδινε το κουράγιο να σηκωθεί και να τις μαζέψει, εκείνες τις μαργαρίτες, όταν ξαφνικά ένας ωραίος Λευκός Κούνελος με ροζ μάτια πέρασε τρέχοντας ακριβώς δίπλα της. Αυτό το γεγονός δεν ήταν ιδιαίτερα αξιοσημείωτο: στο κάτω κάτω, τι το ξεχωριστό είχε το ότι είδε να περνάει ένας Λευκός Κούνελος; Και στην Αλίκη δε φάνηκε καν απίστευτο όταν άκουσε εκείνο τον Κούνελο να μουρμουρίζει: "Ω, Θεέ μου! Ω, Θεέ μου! Θ' αργήσω!"