Η Αλίκη. Η πόλη. Έναν δύσκολο χειµώνα. Μια µέρα. Είκοσι τέσσερις ώρες. Απ’ το βράδυ της µιας µέχρι το απόγευµα της άλλης. Ο φόβος. Η µουσική. Ο έρωτας. Οι άνθρωποι. Τα ζώα. Οι φίλοι. Η ελπίδα. «Το αφήγημα της Αργυρώς Πιπίνη αναβλύζει το μαύρο νερό πολλών σημερινών νέων ανθρώπων. Και χθεσινών. Πάντα η νιότη έβραζε. Πάντα ποθούσε τη ζωή περισσότερο από όλους. Η νιότη θέλει κάποιον να την ακούσει, να τη νιώσει. Η αφήγηση είναι της μιας ανάσας. Η Αλίκη μοιάζει λαχανιασμένη. Η αφήγηση λαχανιάζει μαζί της. Ακούς τον χτύπο της καρδιάς στις γρήγορες προτάσεις, στον εναλλασσόμενο λόγο της συγγραφέως που ισορροπεί σαν σχοινοβάτης σε λόγια νέου κοριτσιού, στίχους από Amy Winehouse, Joy Division και Placebo, συνθήματα, κοφτές σκέψεις, ασθμαίνουσα λογική, δυνατά συναισθήματα, ασπρόμαυρες εικόνες και χρώμα κατ’ επιλογήν. Καθηλωτικό. Πενήντα σελίδες για ό,τι περιπλανιέται μέσα στην ψυχή των εφήβων, για ό,τι τραυματίζεται στον κόσμο τους, για ό,τι ανασαίνει σιμά τους και δεν το αναγνωρίζεις μεμιάς. Η Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης. Επίκαιρο. Η Ελλάδα και πριν την κρίση. Πάντα επίκαιρο.»