Το «πλίθινο σπίτι» υπήρξε, όπως υπήρχαν πολλά τέτοια σπίτια σε όλη τη µεταπολεµική Ελλάδα. Ένα σπίτι χτισµένο µε συλλογική εργασία στις παρυφές µιας επαρχιακής πόλης, όπου κατοικούσε µια οικογένεια βιοπαλαιστών µε εννέα παιδιά. Και η «δύναµή» του δεν ήταν άλλη από την αξιοπρέπεια, τη λεβεντιά, την αγωνιστικότητα, την αλληλεγγύη και την αγάπη που βασίλευαν εκεί µέσα. Μια δύναµη που ξεπερνούσε τους πλίθινους τοίχους και ακτινοβολούσε σε όλη τη γειτονιά. Σαν σε κινηµατογραφική ταινία, η συγγραφέας ζωντανεύει αληθινά περιστατικά από τις ταραγµένες δεκαετίες του ’50, του ’60, του ’70 και τη µεταπολίτευση, όπως τα έζησαν τα πρόσωπα του βιβλίου και η ίδια στην επαρχία και αργότερα στην Αθήνα, µε αφήγηση τρυφερή και συγκινητική, ιστορικά ακριβή και αιχµηρή, αποκαλυπτική και ενίοτε ελαφρώς ειρωνική. Περιγράφει επίσης τις βαρύτατες συνέπειες της χούντας, τις ανεκπλήρωτες και διαψευσµένες ελπίδες της δηµοκρατικής µεταπολίτευσης. Στις σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνονται αντιθέσεις και συγκρούσεις ανάµεσα στη φτώχεια και την απληστία, στην ντοµπροσύνη και την υποκρισία, στην αξιοπρέπεια και τη δουλικότητα, στην περηφάνεια και την υποταγή. Συνολικά αναδεικνύει τη διαχρονική υπεροχή των αξιών του σκεπτόµενου κοινωνικού ανθρώπου, πολύτιµων και στη σηµερινή εποχή.