Στη Γενιά του άγχους, ο κοινωνικός ψυχολόγος Τζόναθαν Χάιντ δείχνει πώς ακριβώς η ψυχική υγεία των εφήβων πήρε την κατιούσα σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο, και μάλιστα την ίδια χρονική περίοδο. Στη συνέχεια επισημαίνει τη σπουδαιότητα του ελεύθερου παιχνιδιού, που βοηθά το παιδί να ωριμάσει και να εξελιχθεί σε ικανό και ευτυχισμένο ενήλικα. Εξηγεί πώς έγινε η ατυχής μετάβαση από τις γενιές του παιχνιδιού στη γενιά της οθόνης. Αναλύει τους μηχανισμούς με τους οποίους η Μεγάλη Απορρύθμιση της παιδικής ηλικίας επηρέασε δυσμενώς την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών: ανεπαρκής ύπνος, κατακερματισμός προσοχής, εθισμός, μοναχικότητα, κοινωνική σύγκριση, τελειοθηρία. Έπειτα εξηγεί γιατί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βλάπτουν περισσότερο τα κορίτσια – και με ποιον τρόπο τα αγόρια, από την άλλη, βρήκαν καταφύγιο στον ψηφιακό κόσμο, δραπετεύοντας από τον πραγματικό, με ολέθριες συνέπειες για τον εαυτό τους, την οικογένειά τους αλλά και την κοινωνία στην οποία ζουν. Μη αρκούμενος ωστόσο στα παραπάνω, ο Χάιντ απευθύνει παράλληλα και έκκληση για δράση. Εξηγεί πώς μπορούν να αντιδράσουν γονείς, δάσκαλοι, σχολεία, εταιρείες τεχνολογίας και κυβερνήσεις στα ανωτέρω προβλήματα συλλογικής δράσης, ώστε η τρέχουσα κρίση ψυχικής υγείας να φτάσει στο τέλος της, και η περίοδος της ζωής του ανθρώπου που ονομάζεται παιδική ηλικία να ξαναγίνει όσο ανθρώπινη ήταν κάποτε. Σχεδόν μετά από μια δεκαετία σταθερότητας ή βελτίωσης, στις αρχές της δεκαετίας του 2010 η ψυχική υγεία των εφήβων ανά τον κόσμο εμφάνισε σημάδια επιδείνωσης. Γιατί άραγε αυξήθηκαν τόσο απότομα –ενίοτε και υπερδιπλασιάστηκαν– τα ποσοστά κατάθλιψης, άγχους, αυτοτραυματισμών και αυτοκτονιών στους εφήβους;