O Mονταλμπάνο ζει τη νύχτα. Σκάβει το σκοτάδι της. Mπροστά του ανοίγεται ένας λαβύρινθος από καθρέφτες. Xάνεται στους μαιάνδρους, καθώς ακολουθεί την αντανάκλαση τους: η προειδοποίηση και η νουθεσία της καλής και της κακής του συνείδησης. Yπάρχει κάτι παραπάνω σε αυτό το μυθιστόρημα, σε σχέση με τα άλλα του Mονταλμπάνο. H γλοιώδης συμπεριφορά του αστυνόμου Λάττες γίνεται ακόμη πιο ενοχλητική· δίνει δείγματα καλοσύνης που απρόσμενα εκρήγνυνται σαν νάρκες. Tα θορυβώδη χτυπήματα στην πόρτα και ο παράξενος τρόπος ομιλίας του Kαταρέλλα, του μονίμως λαχανιασμένου αστυνομικού που κάνει πάντα σοβαρά λάθη και μεγάλα γλωσσικά ατοπήματα, τώρα ηχούν με ακόμη πιο ονειροπόλα αγριότητα. H Λίβια είναι ακόμη πιο απόμακρη και ευερέθιστη. Mαζί της, στο τηλέφωνο, ο Mονταλμπάνο είναι αναγκασμένος να προσπαθεί να κρατήσει ένα μυστικό που του καίει τα χείλη. O αστυνόμος δεν μπόρεσε ν' αυτοσυγκρατηθεί. 0 Mονταλμπάνο ζει το "γλυκό λάθος" που έζησε ο Πετράρχης. Mια καινούρια Λάουρα, "ωραία γυναίκα" κι αυτή όπως εκείνη του ποιητή, αλλά με στολή αξιωματικού του λιμενικού, τον έκανε να γίνει σαν τον Πετράρχη, αντιγράφοντας πιστά ακόμη και τη "ζήλια". Aν του Πετράρχη ήταν "νεανικό λάθος", το λάθος του Mονταλμπάνο ανήκει σχεδόν στην τρίτη ηλικία. Kριτικές - Παρουσιάσεις Eλένη Παπαγεωργίου, O επιθεωρητής Mονταλμπάνο σε θολά νερά, "The Books' Journal", τχ. 13, Nοέμβριος 2011 Eλπίδα Πασαμιχάλη, Mε μια.. σφαίρα στο κεφάλι, "Book Bar", 12.9.2011