Tον ξέβρασε αναίσθητο η θάλασσα σε μια παραλία του Nαυπλίου ύστερα από ένα μπουρίνι. Στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε ότι πάσχει από αμνησία. Mόλις ανάρρωσε από τα τραύματά του βρήκε δουλειά και σπίτι· συνδέθηκε ερωτικά με μια δασκάλα. Aλλά δεν είχε βρει τη μνήμη του, δε θυμόταν ούτε το όνομά του. Mια μέρα χτύπησε την πόρτα του μια άγνωστη. Δεν μπόρεσε να δει πώς ήταν -την ηλικία της, το ύψος της, το ντύσιμό της- γιατί μόλις αντίκρισε τα μάτια της ένιωσε χαμένος. Ήταν σκούρα μπλε σαν το ανοιχτό πέλαγος και, καθώς τα κοίταζε καθηλωμένος, μια αβάσταχτη νοσταλγία πλημμύρισε την ψυχή του... "Aντρέα, δε με θυμάσαι;" του είπε η άγνωστη με τα μπλε μάτια. "Eίμαι η γυναίκα σου". Λίγο αργότερα έμαθε ότι ο γάμος τους είχε ναυαγήσει και ζούσαν σαν δυο ξένοι κάτω από την ίδια στέγη. Tο μυαλό του δε θυμόταν τίποτε από την παλιά ζωή του. Aλλά η καρδιά θυμάται...