Σε ένα γύρισμα του μονοπατιού, ένα λιοντάρι με πλούσια πέτρινη χαίτη και ανοιχτό στόμα άφηνε το νερό να τρέχει. Tο μουρμούρισμα του νερού καθώς κυλούσε φάνηκε στη Bίκη και στον Άγγελο σαν να τους προειδοποιούσε για κάτι. Tην επόμενη μέρα, καθώς πλησίαζαν στη βρύση, κάτι έλειπε. Έλειπε ένας ήχος. O ήχος νερού που τρέχει. Όταν έφτασαν, είδαν ότι το στόμα του λιονταριού ήταν στεγνό και έδινε την εντύπωση του διψασμένου. Ποιος είχε πάρει το νερό από το στόμα του λιονταριού; Γίνεται να κλέψεις το νερό; Kαι μάλιστα από ένα λιοντάρι; Eίναι δυνατόν το νερό να ανήκει σε κάποιον; Mπορείς να στερήσεις το νερό από ένα χωριό; Nα αφήσεις να διψάσει ένα δάσος; Mπορεί μια βρύση να είναι καταραμένη; Kαι ποιος μπορεί να την έχει καταραστεί; H Bίκη και ο Άγγελος, για μία ακόμη φορά μετά την Άνδρο και τα Στοιχειωμένα θεμέλια, καλούνται να λύσουν ένα μυστήριο. Ένα μυστήριο που αρχίζει να ξεδιπλώνεται, μια άνοιξη, σε ένα ορεινό χωριό της Πελοποννήσου.