« “Γράφε! Γράφε κι έχε στο νου σου όλα αυτά που σου ’μαθε ο Σοπέν! Γράφε με το πιάνο κλειστό, δε χρειάζεται να συγκλονίσεις μάζες. Ένας δημιουργός δε συνθέτει για τις μάζες, απευθύνεται σ’ ένα άτομο. Ο Σοπέν παραμένει μια μοναξιά που συνδιαλέγεται με μιαν άλλη μοναξιά. Μιμήσου τον. Μη γράφεις κάνοντας θόρυβο, αλλά κάνοντας σιωπή. Οι πιο ωραίοι ήχοι ενός κειμένου είναι οι πιο απαλοί.” Η κυρία Πιλίνσκα είχε δίκιο. Εδώ και τρεις δεκαετίες, γράφω. Γράφω αγκαλιάζοντας τα λουλούδια στα χωράφια. Γράφω κάνοντας κύκλους στο νερό. Γράφω σαν δέντρο στον άνεμο. Γράφω με την ευεξία και τη χαλάρωση της αγάπης, κοιτάζοντας βαθιά στα μάτια των χαρακτήρων μου.» «Καταστρέφοντας λόγω αδεξιότητας όλες τις βαρκαρόλες, τα βαλς και τα Νυχτερινά του Σοπέν, ο φοιτητής της οδού Ουλμ επιθυμεί να ξαναρχίσει το πιάνο. Έτσι γνωρίζει την κυρία Πιλίνσκα, μια εκκεντρική πολωνή δασκάλα που ζει μόνο για τον Σοπέν και έχει ανορθόδοξες μεθόδους διδασκαλίας: ο μαθητής της θα πρέπει να ξαπλώνει κάτω από το πιάνο, να μην παίζει αλλά ν’ ακούει τη σιωπή, να κάνει έρωτα κοιτάζοντας τη σύντροφό του στα μάτια.»