Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μεγάλο δάσος ζούσε ένας φτωχός ξυλοκόπος με τη φτωχιά γυναίκα του. Όχι όχι όχι όχι όχι, μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται καθόλου για τον Κοντορεβυθούλη! Όπως εσείς, έτσι κι εγώ απεχθάνομαι αυτή τη γελοία ιστορία. Πού ακούστηκε οι γονείς να παρατάνε τα παιδιά τους επειδή δεν έχουν να τα θρέψουν; Έλεος… Μέσα σ’ αυτό το μεγάλο δάσος λοιπόν επικρατούσε μεγάλη πείνα και πολύ κρύο. Ιδίως τον χειμώνα. Το καλοκαίρι μια τρομερή ζέστη έπεφτε σ’ αυτό το δάσος κι έδιωχνε το πολύ κρύο. Η πείνα απεναντίας ήταν σταθερή, προπάντων τα χρόνια που γύρω από αυτό το δάσος μαινόταν ο παγκόσμιος πόλεμος. Ο παγκόσμιος πόλεμος, ναι ναι ναι ναι ναι. – Jean-Claude Grumberg Ώς πότε η μνήμη θα διαρκεί; Για να την κρατήσει ζωντανή, για να αγωνιστεί ενάντια στη λήθη, ο Grumberg κερδίζει το στοίχημα επιλέγοντας τη φόρμα του παραμυθιού, εκείνου δηλαδή του λογοτεχνικού είδους που κρίθηκε στο διάβα των αιώνων ως το πιο κατάλληλο για να μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. -Le Monde