«Βασιλέα! Άνδρας Έλληνας θα μας νικήσει. Το αρχικό γράμμα του ονόματός του αντιστοιχεί στο πέμπτο γράμμα του λακωνικού αλφαβήτου. Οι συμπολίτες του ήδη μήδισαν. Τώρα, αρχηγέ, η προδοσία. Δίχως αυτήν, οι στρατιές των βαρβάρων ίσως ηττούντο. Θα τους αποτελείωναν και οι μολυσματικές ασθένειες. Όμως εμείς εμμένουμε, ω βασιλέα μου και στρατηγέ!» είχε αποκαλύψει στον Λεωνίδα, έντρομος μετά τη θυσία της αίγας, ο οιωνοσκόπος Μεγιστίας. Αλλά ο Λεωνίδας γνώριζε. Το είχε προφητεύσει η γοητευτική φίλη του, Δελφίνη. Και ο χρησμός που είχε δώσει η Πυθία των Δελφών ήταν ξεκάθαρος· «Ή η Σπάρτη θα καταστραφεί ή ολόκληρη η γη του Λακεδαίμονα θα θρηνήσει τον θάνατο ενός βασιλιά του οίκου του Ηρακλή». Ως γνωστόν ο αρχιστράτηγος των ελληνικών δυνάμεων ήταν πρίγκιπας των Ηρακλειδών. Τώρα ο Λεωνίδας ξαγρυπνά στις Θερμοπύλες. Του Αυγούστου 20. Πανσέληνος. Την επαύριον θα διεξαχθεί η τελευταία μάχη· θα τελεστεί η προδιαγεγραμμένη θυσία: Χίλιοι περίπου Έλληνες πολεμιστές αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη στρατιά που αντίκρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Στην αγρυπνία του ο Λεωνίδας κατακλύζεται από μνήμες και νοσταλγεί. Ο έρωτας και ο γάμος με τη γυναίκα του, ο οκτάχρονος γιος του Πλείσταρχος με την ανεπτυγμένη διαίσθηση, ο πατέρας του και η αφοσίωσή του στη γυναίκα του, την οποία πιεζόταν από την Πολιτεία να εγκαταλείψει ως άτεκνη. Η σχέση του με την κόρη Μεσσήνιων αιχμαλώτων, τη Δελφίνη, η φιλία με τον εκπεσόντα βασιλιά της Σπάρτης, μετέπειτα σύμβουλο του Ξέρξη, Δημάρατο. Η επεισοδιακή γέννηση του τελευταίου και η θλιβερή φυγή του. Ο ισχυρός βασιλιάς Κλεομένης, ετεροθαλής αδερφός του Λεωνίδα, και η σύγκρουσή του με τους Εφόρους. Ο βίαιος θάνατός του. Η γνωριμία του Λεωνίδα με την υπέροχη Αιθιοπίδα, Άμπα, το γράμμα με το φυλαχτό που αυτή του έστειλε όταν εκστράτευε, η σημαντική συνάντηση με τον σεβάσμιο είλωτα Ανθέα, η εξαδέλφη του Ευδώρα, φαρμακοπώλις και μουσικός, που πέθανε από αγάπη, οι σύντροφοι, το χιούμορ του, η Σπάρτη, οι εορτές, οι μάχες, το ιερό της Ωραίας Ελένης όπου λατρευόταν σαν θεά,