« Πιστεύω πως ο Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ είναι ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς μετά τον Ντάσιελ Χάμμετ… Όπως ο Χάμμετ πριν από εκείνον, ο Μανσέτ διαχωρίζει τη θέση του, κινούμενος ακόμα πιο αριστερά, πιο μακριά και πιο ακραία απ’ όσο τόλμησε ποτέ να τοποθετηθεί άλλος συγγραφέας ». –DAVID PEACE KΑΚΟΣ, ΑΥΘΑΔΗΣ, AΦΕΛΗΣ, περιστασιακά σαδιστής, τυχοδιώκτης, ο νεαρός Ανρί Μπυτρόν ηχογραφεί την ιστορία της ζωής του σε μαγνητοταινία προτού τον βρει ο θάνατος : ένας θάνατος που χαρακτηρίζεται ως αυτοκτονία από τους δολοφόνους του Γάλλους μυστικούς πράκτορες, που αναγκαστικά αποσιωπούν το ρόλο τους –και το ρόλο του Μπυτρόν– στην απαγωγή, στο βασανισμό και το φόνο ενός εξέχοντα ηγέτη της αντίστασης, από μια τριτοκοσμική αφρικανική χώρα, στη δίνη ενός μεταποικιακού εμφύλιου πολέμου. Η Υπόθεση Ν’ Γκούστρο είναι μια ελαφρώς συγκαλυμμένη αναδιήγηση της απαγωγής και δολοφονίας του Μεχντί Μπεν Μπαρκά, ριζοσπαστικού αντιπάλου του βασιλιά Χασάν Β’ του Μαρόκου, που συνέβη το 1965. Εδώ όμως έχουμε απλώς το σκηνικό μιας προσωπογραφίας, γραμμένης από τον Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ σε πρώτο πρόσωπο (με κάποιους απόηχους από το μυθιστόρημα του Τζιμ Τόμσον Ο δολοφόνος μέσα μου), ενός ανθρώπου που στερείται την ικανότητα να δει τον εαυτό του όπως είναι πραγματικά, σαν επίδοξο μηδενιστή δηλαδή, που δεν έχει καν τη δύναμη να εξελιχθεί σε ολοκληρωμένο φασίστα. « Οι χαρακτήρες του Μανσέτ, άντρες και γυναίκες, έχουν καταστραφεί εντελώς από τον καπιταλισμό και τις ψεύτικες υποσχέσεις της δημοκρατίας. […] Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται συνεχώς τις μεγάλες δυνάμεις που δρουν πίσω από την κύρια πλοκή, διαμορφώνοντας τον κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά, αλλά και τις μεταξύ τους σχέσεις. Ο συγγραφέας δεν καταδικάζει τους χαρακτήρες του περισσότερο η λιγότερο απ’ όσο τους καταδικάζει η κοινωνία. Απλώς ρωτάει : Πώς διάολο έφτασαν όλα ώς εδώ; » –TOM ROBERGE, Los Angeles Review οf Books