Το πρώτο ελληνικό μυθιστόρημα με αστυνομική πλοκή ήταν το Έγκλημα του Ψυχικού (1927) του Παύλου Νιρβάνα, που όμως αποτελούσε παρωδία του είδους. Ο Νιρβάνας προσπάθησε ν’ αναλύσει την κοινωνία του καιρού του, χρησιμοποιώντας ως ήρωες αστούς και ανθρώπους του λαού. Το 1938, η Ελένη Βλάχου δημοσίευσε στην Καθημερινή το μυθιστόρημα Το μυστικό της ζωής του Πέτρου Βερίνη, με θέμα τα μυστικά μιας αστικής οικογένειας στο Ψυχικό. Το 1952, ο Χρήστος Χαιρόπουλος δημοσίευσε στο Εμπρός τα Καλλιστεία του θανάτου, όπου καθρεφτιζόταν η αθηναϊκή κοινωνία της εποχής. Το καλοκαίρι του 1953, ο Γιάννης Μαρής δημοσίευσε στο περιοδικό Οικογένεια το Έγκλημα στο Κολωνάκι. Ήρωας ήταν ο αστυνόμος Μπέκας, όνομα που έγινε θρυλικό στην αστυνομική λογοτεχνία. Ήταν η αρχή ενός λογοτεχνικού και ραδιοφωνικού ρεύματος που διήρκεσε είκοσι χρόνια, μέχρι την πτώση της δικτατορίας. Η επιτυχία των αστυνομικών μυθιστορημάτων του Μαρή προκάλεσε την εμφάνιση κι άλλων συγγραφέων στο είδος. Πριν και μετά από τον θάνατό του (1979), παρατηρήθηκε μια κάμψη στη συγγραφή αστυνομικών έργων, αλλά στη συνέχεια νέοι άνθρωποι καλλιέργησαν το είδος, εμπνεόμενοι από τα λογοτεχνικά ρεύματα της Ευρώπης. Έτσι, η αστυνομική λογοτεχνία άρχισε να γίνεται πάλι επίκαιρη. Σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα, όλο και περισσότεροι συγγραφείς μπαίνουν στον χορό, γράφοντας αστυνομικά μυθιστορήματα. Οι συνθήκες στην Ελλάδα της παγκοσμιοποίησης και της διαπλοκής πολιτικών και επιχειρηματιών είναι ευνοϊκές όσο ποτέ, αφού στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις βρίσκεται σε έξαρση το οργανωμένο έγκλημα.