Το Φως είναι παντού η αρχή. Παντού ο πρώτος κι ο καλύτερος θεός. Γράφει τις γραμμές, σχηματίζει τα σχήματα, χρωματίζει τα χρώματα… μπροστά στα μάτια των ανθρώπων. Να βλέπουν και να θαυμάζουν και να τρομάζουν. Το Φως ξεδιπλώνει τον χρόνο και τον διπλώνει πάλι και τον κρύβει. Στη χούφτα του κρατάει τα λαμπερά κρυσταλλάκια της σκέψης και τις μαύρες χάντρες του φόβου. Τ’ ανακατεύει και τα μοιράζει. Αλλού δοξάζει κι αλλού τυφλώνει. Αλλού δείχνει την αλήθεια κι αλλού την κρύβει. Έχει γλώσσες χίλιες: ψιθυρίζει, τραγουδάει, μουγκρίζει σαν θηρίο ανήμερο. Μόνο που εδώ το Φως έχει και μια φωνή καταδική του, ξεχωριστή, που ακούγεται αλλιώς. Φταίει η θάλασσα η πολλή, που λαμπυρίζει ακόμα και τις νύχτες; Φταίνε οι πέτρες οι άσπρες, που αστράφτουν στον ήλιο; Φταίει που η στεριά κόβεται με βουνά, με φαράγγια και ποτάμια σε κάθε βήμα, και καθρεφτίζει σκιές και λάμψεις και τις μπερδεύει σε μια στιγμή μέσα; Δεν ξέρω. Πάντως ό,τι λέει, όποια ιστορία κι αν πιάσει στο στόμα του, τη φτιάχνει ολοκαίνουρια. Και μένουν οι άνθρωποι μαγεμένοι και την ακούνε, σαν να μην την έχουν ξανακούσει ποτέ πριν – ακόμα κι αν είναι η ίδια η δική τους ιστορία.