Πενήντα χρόνια έχουν περάσει από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο: ένα γεγονός οργανωμένο και ολετήριο, που έχει διαμορφώσει το μεταπολιτευτικό συλλογικό ασυνείδητο και έχει αφήσει ανεπούλωτα τραύματα στην ψυχή και το μυαλό τόσο των Κυπρίων όσο και των Ελλήνων. Ειδικά όμως οι Κύπριες και οι Κύπριοι δεν αντιμετωπίζουν την τραγωδία του ’74 ως ιστορία, μα ως οδυνηρή ζώσα πραγματικότητα? μια πραγματικότητα παρούσα, που πληγώνει τη μνήμη και την ύπαρξή τους. Παρά την παρέλευση μισού αιώνα, η θλίψη για τις φρικιαστικές απώλειες, ο θυμός για τη «διαχείριση» του θέματος και το αίσθημα μη δικαίωσης για τη συνεχιζόμενη καταπάτηση της διεθνούς νομιμότητας κατατρύχουν τον κυπριακό λαό ακόμα και σήμερα. Στον ανά χείρας τόμο, Έλληνες και Κύπριοι λογοτέχνες καταθέτουν τον Λόγο τους για την πολύπαθη Κύπρο –τις αράδες, τους στίχους, τις μνήμες, την ψυχή τους– συνεχίζοντας, μ’ αυτόν τον τρόπο, την παρακαταθήκη της ενεργού εμπλοκής της Λογοτεχνίας στα ιστορικά γεγονότα και τα δίκαια κελεύσματα των καιρών.