Μάης του ’68. Στο Παρίσι οι φοιτητές είναι στους δρόμους, σε ολόκληρη τη χώρα οι εργάτες απεργούν, η κυβέρνηση παραπαίει. Μέσα στις συνελεύσεις, στα οδοφράγματα, στις συγκρούσεις ο Ερβέ, η Νικόλ και ο Ζαν-Λουί αγωνίζονται, καθένας με τον τρόπο του, «ζητούν το αδύνατο», παλεύουν κόντρα στα «απαγορεύεται», επιδιώκουν την ανατροπή. Και τότε αρχίζουν οι φόνοι. Από τους μαοϊκούς, τους αναρχικούς και την αποπνικτική από τα δακρυγόνα ατμόσφαιρα, οι τρεις ήρωες βρίσκονται βυθισμένοι στη γιόγκα, στους γκουρού, στις θρησκείες αλλά και στις σέκτες της Ανατολής… Η εξιχνίαση των δολοφονιών τούς οδηγεί από τη Γαλλία στην Ινδία, στην Καλκούτα και στο Βαρανάσι, και από εκεί στη Ρώμη, στην καρδιά του Βατικανού. Σε μια ατμόσφαιρα μυστικισμού και απόγνωσης, σε ένα παρασκήνιο που το χρωματίζουν -αισιόδοξα αλλά και ζοφερά- ο χιπισμός και τα ναρκωτικά, το Κακό φαίνεται να εξυφαίνει ένα δίχτυ που τους τυλίγει χωρίς περιθώρια λύτρωσης. Μετρ στις ανατροπές, ο Ζαν-Κριστόφ Γκρανζέ περιγράφει αριστοτεχνικά την ειμαρμένη, το πεπρωμένο, το κάρμα των τριών ηρώων. Ένα κάρμα κόκκινο. Σαν το αίμα…