The Andrew Carnegie Medal for Excellence in Fiction (2023) Κολυμπούν «εκεί κάτω», άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Το μόνο που μοιράζονται είναι η ρουτίνα του καθενός (αργή, μεσαία, γρήγορη λωρίδα), ίσως και η ανακούφιση των πρωινών ή απογευματινών επαναλήψεων. Ώσπου κάποια μέρα, μια ρωγμή κάνει την εμφάνισή της στον πυθμένα της πισίνας και τους πετά συλλήβδην πίσω στον αμείλικτο εξωτερικό κόσμο... Μία από τις κολυμβήτριες είναι η Άλις, η μνήμη της οποίας έχει επίσης αρχίσει να παρουσιάζει ρωγμές. Όταν δεν έχει τη συντροφιά των άλλων κολυμβητών και τη ρουτίνα των καθημερινών διαδρομών, βυθίζεται στην αναστάτωση και στο χάος, καθηλωμένη από τις αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ιαπώνων της Αμερικής, όπου πέρασε τα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, και του παιδιού που έχασε μετά τη γέννα, ενώ η κόρη της, που φτάνει πολύ αργά, ψάχνει τον δικό της δρόμο ανάμεσα στις ρωγμές της αγάπης. «Ένα από τα θαυμαστά επιτεύγματα του Κολυμπώντας είναι η νηφάλια απεικόνιση του τεράστιου δράματος που συνεπάγεται η απώλεια του μυαλού πριν το σώμα εκπνεύσει. Αλλά ίσως ακόμη πιο εντυπωσιακός είναι ο σεβασμός που δείχνει απέναντι στη γενική σύγχυση της ζωής – μια ανθρώπινη κατάσταση που είναι πανταχού παρούσα, με ή χωρίς τη φθορά της άνοιας. Τόσο η Άλις όσο και οι συναθλητές της αντιλαμβάνονται τη λύση: να συνεχίσουν να κολυμπούν, και για όσο το δυνατόν περισσότερο». Financial Times «Αριστοτεχνικός και βαθιά συγκινητικός συνδυασμός της κοινωνικής σάτιρας με την ανατομία της απώλειας και του πένθους». Kirkus Reviews «H Οτσούκα υιοθετεί δεξιοτεχνικά διαφορετικές οπτικές γωνίες: η αφήγηση των κολυμβητών σε πρώτο πληθυντικό εντάσσει τον αναγνώστη στον κόσμο τους, ενώ το δεύτερο πρόσωπο μεταφέρει με ενάργεια τις εμπειρίες της κόρης της Άλις, καθώς προσπαθεί να κερδίσει τον χαμένο χρόνο σε μια κούρσα με αντίπαλο τη μνήμη που χάνεται». Publishers Weekly