Με το βιβλίο αυτό επιχειρείται αφενός να φωτιστούν κάποιες επιλεγμένες πλευρές της διαχρονίας και της συγχρονίας του πανεπιστημίου, κυρίως στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς, και αφετέρου να αποτιμηθεί ο εν λόγω θεσμός και να διατυπωθούν προτάσεις για τον εκσυγχρονισμό του με γνώμονα την παγκοσμιοποιημένη πλέον οπτική της εργασιακής πραγματικότητας και προϋπόθεση τη μη άμεση συσχέτιση της πανεπιστημιακής προσφοράς με την αγορά εργασίας. Η σύγχρονη εργασιακή και επιστημονική πραγματικότητα προτάσσει την εξωστρέφεια των ιδρυμάτων, την ευελιξία στην πραγμάτωση των επαγγελματικών επιδιώξεων, την επικαιροποίηση και τον εκσυγχρονισμό των γνωστικών αντικειμένων, την ανταγωνιστικότητα στην προσφορά των πανεπιστημιακών προγραμμάτων. Γι’ αυτό και η αδιάλειπτη παράδοση της σκυτάλης της επιστημονικής γνώσης από γενιά σε γενιά, κύρια αποστολή του πανεπιστημίου, θα πρέπει να εμπλουτιστεί με έναν χαρακτήρα πραγματιστικής υφής, ώστε να προωθηθεί, κατά τρόπο ουσιαστικό και δημιουργικό, η συνεργασία των πανεπιστημίων μας με διεθνή ιδρύματα, ικανά να προβάλουν και να αναδείξουν την επιστημονικότητά μας. Η γνώση είναι επίγνωση, η επίγνωση είναι εξέλιξη και το πανεπιστήμιο αποτελεί τη ραχοκοκαλιά κάθε συνειδητοποιημένης ανθρώπινης κοινότητας που επιθυμεί να λειτουργεί θετικά τόσο για τα μέλη της, όσο και για τα μέλη των κοινοτήτων που διασταυρώνονται μαζί της.