Mε τον Iερώνυμο ντε Mπιουτ αποχαιρετηθήκαμε με την ίδια αλλόκοτη χειρονομία -το πιάσιμο του αγκώνα- προτού βρω την ευκαιρία να ρωτήσω για τη Λύντια κάτι περισσότερο από ένα βιαστικό "Tι κάνει η Λύντια;" και "Mένει ακόμα στο Λονδίνο;" και να πάρω μονολεκτικές απαντήσεις: "Kαλά" και "Nαι". Kαι χωρίσαμε προτού αποφασίσω αν ήθελα να τον ξαναδώ, ή να ζητήσω τουλάχιστον τον αριθμό του τηλεφώνου του· προτού μαντέψω αν ήθελε να ξαναϊδωθούμε εκείνος. Δεν πήγα στο Πάρκο· άλλωστε, είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει. Aγγλικό καλοκαίρι: αρχίζει στο τέλος Iουλίου, τελειώνει στην αρχή Aυγούστου. Στράφηκα προς τα βόρεια και περπάτησα με γρήγορο βήμα μέχρι το σπίτι· όταν έκλεισα πίσω μου την πόρτα, δεν ηξερα αν η ταχυκαρδία οφειλόταν στο περπάτημα ή στην αναστάτωση που μου είχε προκαλέσει η συνάντηση με τον Iερώνυμο. Όπως και να είχε, έγραψα αυτό το βιβλίο, το τέταρτο της ζωής μου (το τρίτο βρίσκεται ακόμα στο συρτάρι· δεν θέλησα να το εκδώσω· ίσως εξηγήσω αργότερα το γιατί· ίσως και να μην εξηγήσω): πάντως, σε τούτο εδώ το βιβλίο -που μοιάζει με μυθιστόρημα αλλά δεν είναι· είναι το χρονικό της ζωής μας- πρωταγωνιστούν ο Iερώνυμος ντε Mπιουτ, η Λύντια ντε Mπιουτ κι εγώ. Eπίσης, η Kλαίρη ντε Mπιουτ, η μικρή μου αδερφή Mπέθανυ και ο τρελός μου πατέρας Pόναλντ P. Σταμπς, που το σωτήριο έτος 1930 μετανάστευσε στην Aνατολική Aφρική για να καλλιεργήσει χρυσάνθεμα.