Όλες οι κοινωνίες, από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη εποχή, εκπαιδεύουν τα μέλη τους με τέτοιον τρόπο, ώστε αυτά να γίνουν φορείς-συνεχιστές της συγκεκριμένης μορφής κοινωνικής οργάνωσης και σκέψης. Ίσως να μοιάζει ναρκισσιστική αυτή η τάση, αλλά στην ουσία πρόκειται για ένα βαθιά ριζωμένο ένστικτο κοινωνικής αυτοσυντήρησης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ενθαρρύνονται και προσπάθειες για ανανέωση και βελτίωση των όρων ζωής. Tο μάθημα της Έκθεσης-Έκφρασης δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια γραπτή επιβεβαίωση της κατανόησης των δομών, των προβλημάτων/φαινομένων και γενικότερα των θεσμών και του τρόπου λειτουργίας της κοινωνίας, καθώς επίσης και της ορθής χρήσης των γλωσσικών συμβόλων επικοινωνίας και των κανόνων της γλώσσας μας. H μύηση των μαθητών στην επισήμανση και καταγραφή των βασικών σημείων ενός κειμένου, στην αναγνώριση διαφόρων γραμματειακών ειδών, σε ποικίλες μορφές εκφοράς και απόδοσης του λόγου ανάλογα με το ζητούμενο επικοινωνιακό πλαίσιο, καθώς και η επαφή τους με διάφορες μεθόδους πειθούς και τρόπους ανάπτυξης συλλογισμών-επιχειρημάτων είναι στοιχεία που αποτελούν επίσης στόχους της διδασκαλίας του μαθήματος της Έκθεσης-Έκφρασης, γιατί βοηθούν τον μαθητή και στην καλύτερη οργάνωση της σκέψης του και στην ορθότερη και πιο αποτελεσματική έκφραση των απόψεών του. Σύμφωνα με τον καινούργιο τρόπο εξέτασης της Έκθεσης, ζητείται η περίληψη δεδομένου κειμένου (25 μόρια) και ακολουθούν ερωτήσεις ανοιχτές (ελεύθερης ανάπτυξης), σύντομης απάντησης, αντικειμενικού τύπου (της μορφής «σωστό-λάθος», πολλαπλής επιλογής, σύζευξης κ.λπ.), ύφους, σύνταξης, δομής, κατανόησης κ.ά. (25 μόρια). Zητείται επίσης από τους μαθητές η παραγωγή ενός δικού τους κειμένου σε έκταση 600 λέξεων περίπου, σχετικά με μια έννοια/πρόβλημα/κατάσταση, είτε σε μορφή δοκιμιακού λόγου είτε εντός συγκεκριμένου επικοινωνιακού πλαισίου (π.χ. άρθρο, ομιλία, διάλογος, επιστολή, συνέντευξη κ.λπ.) (50 μόρια).