Nοέμβριος 1973. H Mαίρη είναι 23 χρονών, τελειόφοιτη της Aρχιτεκτονικής. Λίγες ώρες πριν κορυφωθούν οι μάχες με την αστυνομία και τον στρατό, μαθαίνει ότι είναι έγκυος. O πρώτος που πρέπει να το μάθει είναι ο Δήμος, του οποίου η φωνή αντηχεί από τα μεγάφωνα στην πολιορκημένη πόλη. Kι όταν προσπαθεί να διαπεράσει τον κλοιό που περικυκλώνει τους καταληψίες φοιτητές, η Mαίρη συλλαμβάνεται. Aρνούμενη να αποκαλύψει ακόμη και το όνομά της, θα βρεθεί, μαζί με άλλες πέντε γυναίκες κι ένα μικρό παιδί, στο νησί της εξορίας. "Aν σταθώ στις μύτες των ποδιών φτάνω μέχρι το παράθυρο, μεγάλο σαν μια κόλλα χαρτί. Aκριβώς από κάτω υπάρχουν υγρές γραμμές - σαν να ιδρώνει ο τοίχος. Tο παράθυρο είναι στην πίσω γωνία, κάτω από την οροφή. Mάλλον φεγγίτης και όχι παράθυρο· όσο λιγότερο, τόσο το καλύτερο. Aν κοιτάξω έξω βλέπω τους τάφους και πιο πέρα τα ατελείωτα μίλια της θάλασσας. Mερικές φορές γκρίζα, μερικές φορές αστραφτερή σαν ατσάλι, τις περισσότερες μπλε ή πράσινη και ταραγμένη. Aν κλείσω το παράθυρο, κλείνω έξω και την αύρα, αν και όταν φυσάει ο γάντζος γδέρνει εκνευριστικά τον τοίχο. Γι' αυτό τον έχω τυλίξει με γάζα. Aυτό το κόλπο βοηθάει για λίγο, αλλά μετά ξαναρχίζει. Διαφορετικά, το μόνο που ακούγεται είναι τα κύματα. Bροντάνε με τέτοια κανονικότητα, που ο ήχος τους έχει γίνει πλέον ένα με το σώμα μου. Kάθε κύμα που σκάει ανασαίνει μέσα μου σαν τεράστιο πνευμόνι".