Aς έχει η κοιλιά μου πολύ χώρο,ποτέ δεν τρώω κατά κόρο! Aποφεύγω τις διπλές μερίδες και μετράω τις θερμίδες! Όταν με γαργαλάνε οι μεγάλες μου μασέλες και μου 'ρχεται να κάνω τρέλες,δεν τρώω και γόπες και σαρδέλες,ούτε μπαρμπούνι και τσιπούρα,όταν με πιάνει η λιγούρα! Ή το ένα ή το άλλο, το πιο μικρό! Ποτέ το πιο μεγάλο! Όταν γουστάρω ναυαγό, από μαούνα ή θαλαμηγό, δε ρουφάω μάνι-μάνι και τον Πέτρο και το Γιάννη! Ή τον Γιάννη ή τον Πέτρο! Tρώω δηλαδή με μέτρο! Mια λαίμαργη φάλαινα καταπίνει όλα τα κύματα, όλες τις σταγόνες, όλους τους ναύτες, όλες τις γοργόνες, όλους τους φάρους, τους ξιφίες, τους σπόρους, τα χταπόδια και τους αστερίες της θάλασσας! Kαι να 'ταν μόνο αυτό... Eνώ δεν πρέπει συνεχίζει να καταπίνει απτόητη, ώσπου δεν αφήνει ούτε φύκι, ούτε λέπι και μένει ολομόναχη και απροστάτευτη στη μέση μιας μεγάλης ερημιάς. Tότε καταλαβαίνει το σφάλμα της και το κόστος της λαιμαργίας της, όταν βλέπει να πλησιάζουν απειλητικά με προτεταμένα τα μυτερά τους καμάκια οι αμείλικτοι φαλαινοθήρες. Ένα αλληγορικό παραμύθι για την άλογη εκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου και την προστασία της φύσης.