Γίνεται ασήμαντα και ανάξια λόγου περιστατικά να σε επηρεάζουν δεκαετίες αργότερα; • Γνωρίζεις ότι τα πιο λαμπρά κατορθώματά σου είναι φτιαγμένα από τα γκρεμισμένα κομμάτια σου; • Πόσο μας εξαντλεί η λαχτάρα για την έγκριση, την αποδοχή και τον θαυμασμό των άλλων; Σου έχει γίνει συνήθεια να υποβαθμίζεις τα θαυμάσιά σου, να τα σβήνεις, να τα εξουδετερώνεις. Αλλά τώρα η αποστολή που σου ανατίθεται είναι αυτή: να επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώθει αυτό το δέος, τον θαυμασμό, το θάμβος γι’ αυτό που είσαι, ζώντας τη ζωή που σου αξίζει. Είναι το προγονικό μας δικαίωμα να κουβαλάμε μέσα μας την καταστροφή σαν υλικό ανάπτυξης. Η ψυχολόγος και κοινωνική ερευνήτρια Αγνή Μαριακάκη μας εξηγεί με βαθιά ενσυναίσθηση γιατί το τραύμα είναι αναπόφευκτο στα παιδικά μας χρόνια, πώς και γιατί καθορίζει τη ζωή μας, την προσωπικότητά μας, τις επιλογές, τις αποφάσεις και τις σχέσεις μας. Σε αυτό το βιβλίο θα διαπιστώσεις ότι τα τραύματά μας ίσως υπήρξαν αναπότρεπτα, αλλά δεν είναι καταδικαστικά. Η συγγραφέας μάς προτρέπει ναμάθουμε, να αγαπήσουμε, να ζήσουμε στον δρόμο προς την απελευθέρωση και προς τον καλύτερο εαυτό μας. Μας δείχνει τον τρόπο για να σπάσουμε τακαλούπια του παρελθόντος, όποιες και να είναι οι τραυματικές εντολές που μας καθόρισαν.