Σε τι μπορεί να χρωστάει άραγε τα νάματά της, την παράξενη αφηγηματική τέχνη την οποία υπηρετεί χρόνια τώρα η Ζυράννα Ζατέλη και την αναπαράγει ανά επταετία, όπως γεννούν τα ελάφια; Μόνο «ασθενείς» ψυχές που ατενίζοντας το κενό είδαν τα πάντα και μαζί το άρρητο υπόλοιπο, έχουν τη δύναμη να καταφεύγουν με τόση πειθώ στο λυκόφως των ασωμάτων για να βρουν τα μυστικά ριζώματα του κόσμου. Δεν μιλάμε πλέον για λογοτεχνία, καθότι κι αυτή με τη σειρά της συνιστά εμπόδιο. Αλλά για μια ιερατική κλεψιγαμία που ζει μονίμως σε κατάσταση ταραχώδους πυρετού, ο οποίος διακόπτεται από τα σκιρτήματα μιας υπεσχημένης κάθαρσης. Για ιστορίες όπου ο θάνατος και ο έρωτας και η παιδική ηλικία προβάλλουν σε όλες τους τις μεταμορφώσεις, από τις πλέον αινιγματικές ή ανησυχαστικές ώς τις βαθιά λυτρωτικές. Η ζατελική ανθρωπότητα αναδύεται από τα άπειρα στοιχεία -τα χώματα, τα νερά και τα σκοτάδια-, ως εκ τούτου δεν ελπίζει σε κάποιον τελειωμό.