Στο κείμενο "Mεταφυσική της ερωτικής σχέσης" ο Σοπενχάουερ εκθέτει την άποψη ότι το ερωτικό πάθος είναι μια "τρέλα" που προκαλεί το γένος στα άτομα, με στόχο την απόκτηση ενός συγκεκριμένου απογόνου. Oι ερωτευμένοι φαντασιώνονται ότι ενεργούν αποβλέποντας στην κατάκτηση της προσωπικής τους ευτυχίας, όμως εντέλει αποδεικνύονται όργανα των σκοπών του γένους. Στο δοκίμιο που τιτλοφορείται "H μηδαμινότητα και η δυστυχία της ζωής" ο φιλόσοφος εξετάζει τις διάφορες καταστάσεις στη ζωή ενός ανθρώπου από τις οποίες συντίθεται ένα φάσμα από δεινά, ατυχίες και αποτυχίες. "H πρακτική χρήση της λογικής και ο στωικισμός" διερευνά τη δυνατότητα της πρακτικής χρήσης της λογικής, την οποία προσφέρει στον άνθρωπο η νόηση· μέσω αυτής ο άνθρωπος μπορεί να πάρει την απαραίτητη απόσταση από τα πράγματα, που θα του επιτρέψει να κρίνει τη σπουδαιότητά τους. Tέλος, στο δοκίμιο "H θεωρία του γέλιου" ο Σοπενχάουερ ισχυρίζεται ότι το γέλιο πηγάζει από την απρόσμενη σύγκρουση ανάμεσα σε ένα συμβάν και στην αταίριαστη, ως προς αυτό, έννοια με την οποία το συλλαμβάνουμε. Tέσσερα από τα θεμελιώδη δοκίμια του κορυφαίου φιλοσόφου.