Ένας νεκρός που εξαναγκάζεται σε ανάσταση για να θεραπεύσει την απελπισία του αδελφού του, ένας μεταλλωρύχος που επιχειρεί να κρύψει τη μοναξιά του μέσα στο σκοτάδι των στοών, ένας ταριχευτής που μεταποιώντας σώματα νεκρών ζώων προσπαθεί να συνθέσει το χιμαιρικό σώμα της αγάπης, ο αρχηγός ενός θιάσου τεράτων που αναζητά την ευλογία ξεχασμένων θεών, ένας Μακεδόνας στρατιώτης που διαπιστώνει πως ο δρόμος του νόστου περνάει πάντοτε μέσα από τον Άδη. Οι ήρωες της Μεταποίησης είναι οι ίδιοι αφηγητές της ιστορίας τους. Δεν εξομολογούνται, γιατί δεν ζητούν συγχώρεση. Ο λόγος τους άμεσος και αποκαλυπτικά ειλικρινής δεν απευθύνεται σε άλλον, παρά σε εκείνον τον οικείο ξένο, τον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι ένας λόγος που σαν μαγική επωδός επιδιώκει να μεταποιήσει την πραγματικότητα, να ακυρώσει τις αποστάσεις του χρόνου, να συμφιλιώσει την αίσθηση της αμετάκλητης απώλειας με την ανάγκη για ζωή σε ένα ασφυκτικό παρόν. Ακόμα κι όταν αποτυγχάνει, η μετουσιωτική του δύναμη δεν φθίνει. Γιατί πίσω από τις διαφορετικές του τονικότητες, αναδύεται κάθε φορά η πραγματική του φύση: μια επίμονη επίκληση της αγάπης. «Ο Παπαμάρκος ανοίγει το κείμενό του στην αρχαιοελληνική αντίληψη περί ετερότητας, στην προβληματική της αντανάκλασης, στους νεκρικούς διαλόγους, αλλά και στην ανατολική διερώτηση για το αυτό και το έτερο. Μεταποιεί έτσι τον οικου­μενικό μύθο ως αρχετυπικό υπόβαθρο του πολιτισμού, στο πλαίσιο του οποίου διεξάγεται στους αιώνες η συζήτηση για το εγώ και τον Άλλον, τα φυσικά και τα μετά τα φυσικά, τη ζωή και τον θάνατο. [...] Μεταποιεί, τέλος, τη σύγχρονη νεοελληνική γλώσσα, συναιρώντας τα πολλαπλά επίπεδά της, ιστορικά και πολιτισμικά, με άξονα τη διαπλοκή των ειδών, από την ποίηση και τον ρυθμό της στο θέατρο και τις ανατροπές του». Τιτίκα Δημητρούλια, Καθημερινή