«Πιτσιρίκι, θυμάμαι, είχα αγοράσει κάτι κάρτες που απέδιδαν γελοιογραφικά τον χαρακτήρα και το στιλ καθενός και καθεμιάς από το δωδεκάθεο. Ενώ όλες οι άλλες θεές ήταν θεογκόμενες –η Αφροδίτη με τα αραχνοΰφαντα και τη λαγνεία της, η Άρτεμις με το τόξο και τη φαρέτρα της, η Αθηνά με το κράνος και την πανοπλία της–, η Ήρα ήτανε για κλάματα. Μου θύμισε τις χειρότερες απ’ τις μανάδες των συμμαθητών μου. Τέτοια εντύπωση αποκόμισα για τη δεύτερη τη τάξει του δωδεκαθέου, για την “ Ήρα τελεία”, όπως την αποκαλούσαν τότε, την τέλεια σύζυγο κτλ., κτλ. Χρειάστηκε να διαβάσω τόμους μυθολογίας και ιστορίας μεγαλώνοντας για να αποβάλω αυτή την παιδική μου εικόνα. Που στην πραγματικότητα είναι η εικόνα που όλοι μας έχουμε για την Ήρα»… «Αυτή την εικόνα είχαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για την οικογενειακή ζωή, αυτή την εικόνα έδωσαν το λοιπόν και στον γάμο του πρώτου ζεύγους του δωδεκαθέου τους: ο Δίας να αλητεύει, η Ήρα να στέκεται κερί αναμμένο. Από ηθικής απόψεως, ούτε που διανοήθηκαν να βάλουν την Ήρα να ξενοκοιτάζει ή να ξενοκοιμάται. Άρα η Ήρα πήγαινε μόνο με τον άντρα της και μόνο μ’ αυτόν έκανε παιδιά. Κι αν κάποιες από τις άλλες θεότητες είχαν μάνα την Ήρα δίχως τη συμμετοχή του Δία, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι επέμεναν, διά των μυθολογικών πηγών, ότι αυτά έγιναν δίχως απιστία της θεάς. Άλλον τον γέννησε έτσι, με ανεμογκάστρι (τον Ήφαιστο), άλλον τον γέννησε διότι έμεινε, λέει, έγκυος μυρίζοντας ένα μυρωμένο άνθος – σας θυμίζει, αλήθεια, τίποτα αυτό; (Ο Άρης ήταν αυτός.)»… Έργα και ημέρες, άγνωστες πτυχές ενός ολόκληρου κόσμου, ο οποίος δε διαφέρει και πολύ από τον δικό μας. Τερτίπια, ίντριγκες, έρωτες, ξελογιάσματα, μεταμορφώσεις, κόλπα, καβγάδες, εκδικήσεις, ανατροπές και σπαρταριστά μυθολογικά συμβάντα των κοριτσιών –κυρίως– του Ολύμπου, που ήταν πολύ πιο γυναίκες απ’ όσο φανταζόμαστε ή ξέρουμε. Καθότι την ελληνική μυθολογία δεν την ξέρουμε, αλλά είναι καιρός να τη μάθουμε. Διασκεδάζοντας παράλληλα…