«Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να εξηγήσω τη στιγμή που κάποιος άλλος άνθρωπος, κάποια άλλη Μαρία, μπαίνει μέσα στο κεφάλι μου και το διατάζει. Το διατάζει να με φοβίσει, να κάνει το σώμα μου να ιδρώσει, την καρδιά μου να τρεμοπαίζει, τα μάτια μου να θολώνουν, την ανάσα μου να κόβεται. Τα πιο απλά καθημερινά πράγματα γίνονται δύσκολα… Θεέ μου, ας πάρει κάποιος το τιμόνι από τα χέρια μου, το λεωφορείο πίσω μου με καταδιώκει, δεν έχω πού να σταματήσω. Το τηλέφωνο χτυπάει, σ’ αγαπώ άλλα αυτή τη στιγμή δεν έχω ανάσες για να απαντήσω στην κλήση σου και να σ’ το πω». Οι κρίσεις άγχους είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Ζώντας για περισσότερο από δέκα χρόνια με κρίσεις πανικού, προσπάθησα να συνοψίσω τις εμπειρίες μου, τις ενδόμυχες σκέψεις μου και τα συμπεράσματά μου από αυτή τη «συνύπαρξη» και να τα μοιραστώ μαζί σας. Ελπίζω, διαβάζοντας αυτή την προσωπική μου αφήγηση, να στρίψετε το νόμισμα προς την αισιόδοξη όψη. Υπάρχει η όψη αυτή, αρκεί να θελήσουμε να τη δούμε! ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ