Όταν _ιλούσαν εκείνες οι γυναίκες νό_ιζες ότι κάποιος ουράνιος υποβολέας τούς ψιθυρίζει τα λόγια. Ότι κάποιος ευφάνταστος _ουσικός κινεί τις άπειρες χορδές των αντιστοιχιών ζωής και γλώσσας. Ξεπηδούσαν ακάλεστες οι λέξεις και έσκαγαν σαν λουλουδένια _που_πούκια στους αιθέρες καθαρίζοντας πάλι και πάλι την ψυχή και τον νου. Oι παλ_οί και οι αναπαλ_οί της ο_ιλίας αγαλλίαζαν την ακοή και την ψυχή. H εκφορά και η ουσία ταίριασαν ίσως ιδανικά σ_ ένα ευφρόσυνο α_άλγα_α. Oδηγούσε η γλώσσα σ_ ένα ηθικό στερέω_α _ασκίαχτο απ_ τα σκοτάδια της χαιρεκακίας_ και δη_ιουργούσε συνεχώς στο χωριό δακρυρρόεσσα φιλαλληλία. Mε την σειρά της η βαθύρριζη αυτή ευσπλαχνία έτρεφε νέους γλωσσικούς ανθούς.