Δεν οφείλεται σε αδεξιότητα το ότι και η μετρική και η περιστασιακή ομοιοκαταληξία αυτών των πιστών μεταφράσεων των νεοελληνικών μπουρλέσκ στίχων μοιάζει να είναι άτεχνη και μάλιστα χαλαρή. Αυτή η ανευλαβής αφροντισιά -ακόμη και στη μορφή της μετρικής- είναι από εκείνες που μεταφέρουν και γλεντάνε το γεγονός του να αποτελούν ένα ολοκληρωτικό μέρος του μπουρλέσκ χιούμορ τους. Αυτή η αντίληψη της έμμετρης μετάφρασης επί παραδείγματι η μεταφορά του Faust του Γκαίτε από τον Bayard Taylor - κατά την οποία ο μεταφραστής αποπειράται να δημιουργήσει ένα όμορφο, αλλά εξ ολοκλήρου παραφρασμένο στη γλώσσα του ποίημα, με ρίμες απολύτως διαφορετικές από τις ρίμες του πρωτότυπου, σαν ένα είδος μεγενθυμένης ή τροποποιημένης εικόνας/καθρέφτη του αρχικού ποιήματος, δεν είναι πια ένα παραδεκτό ιδεώδες για τον σημερινό μεταφραστή, και, θα ήταν εντελώς άτοπη εδώ. Αντ' αυτού επελέγη μια αστίλβωτη και ρεαλιστική κυριολεξία.