«Αφού το ΚΚΣΕ ήταν αυτό που το 1956 ανέλαβε την πολιτική πρωτοβουλία της επέμβασης στα εσωτερικά του ΚΚΕ και φέρει συνεπώς την ηθική και πολιτική ευθύνη για τις συνέπειες αυτής της πρωτοβουλίας, το ΚΚΣΕ ή πρέπει να ξεκαθαρίσει το ζήτημά μου και τις βρομερές κατηγορίες της κλίκας που επιβλήθηκε στην ηγεσία του ΚΚΕ, και να μου εξηγήσει με ποιον σοβιετικό νόμο και με ποια απόφαση σοβιετικού δικαστηρίου κρατιέμαι εξόριστος εδώ και δέκα χρόνια, ή να με αφήσει να γυρίσω στην Ελλάδα και εκεί, μόνος μου πια, να αποκαταστήσω την κομματική και αγωνιστική μου τιμή. Κανένας, απολύτως κανένας, δεν μπορεί να αρνηθεί την απόλυτη κομματικότητα της αξίωσής μου, το νόμιμο δικαίωμά μου να υπερασπίσω την κομματική μου υπόσταση και αξιοπρέπεια, αυτό που θεωρώ σωστό, μιας και η συκοφαντία παραμένει και η ανήθικη από κομματική άποψη άρνηση της κλίκας να αποδείξει ή να αναιρέσει αυτή τη συκοφαντία δεν μου αφήνει άλλη επιλογή. Άνανδρα ποντίκια δεν έχουν το ηθικό θάρρος να γλείψουν εκεί που φτύνουν το χολεριασμένο σάλιο τους, είναι δειλοί και δεν ξέρουν πώς να βγουν από τον ηθικό βόθρο όπου τους κύλησε η ανθρώπινη και πολιτική προστυχιά τους». Αυτά τα λόγια έγραφε εξόριστος ο Νίκος Ζαχαριάδης το 1966, δέκα χρόνια μετά τη βίαιη εκπαραθύρωσή του από την ηγεσία του ΚΚΕ. Στο βιβλίο αυτό, αποκαλύπτονται για πρώτη φορά με ντοκουμέντα οι θέσεις του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ για την έναρξη του δεύτερου αντάρτικου, του ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. Πώς προέκυψε η γραμμή του ΚΚΕ; Ποιος την υπέδειξε; Πού βρίσκεται η επίσημη στενογραφημένη συνομιλία μεταξύ Στάλιν και Ζαχαριάδη; Και πώς οι μηχανισμοί του Διεθνούς Τμήματος του ΚΚΣΕ συγκρούστηκαν μέχρις εσχάτων με έναν άνθρωπο που, για χιλιάδες Έλληνες αγωνιστές του κομμουνιστικού κινήματος, παρέμενε ηγέτης; Ένα βιβλίο για την εξουσία και την εκκωφαντική σιωπή δεκάδων ετών. Μια πραγματική ιστορία που απογυμνώνει μύθους και εγείρει νέα ερωτήματα για την πορεία της ελληνικής Αριστεράς και του ελληνικού κράτους.