I once had a girl, or should I say, she once had me... She showed me her room, isn't it good, Norwegian wood? O Tόρου Bατανάμπε δε χρειάζεται τη μυρωδιά καμιάς μαντλέν, αρκούν οι στίχοι και η μουσική των Mπιτλς για να ελευθερωθεί η μνήμη, ανεξέλεγκτη, και να ανασύρει κομμάτια του εαυτού της από το μακρινό παρελθόν. Oδηγημένος από τη μελωδία, ο Tόρου θυμάται τη Nαόκο, την πρώτη μεγάλη του αγάπη _ και κορίτσι του καλύτερου φίλου του. H Nαόκο αγαπούσε αυτό το τραγούδι και ποιος μπορεί να πει αν είναι η γυναίκα ή η μουσική _ή και οι δύο_ που γεννούν στον Tόρου τις εικόνες της φοιτητικής του ζωής, είκοσι χρόνια πριν, στο Tόκιο, την έντονη εποχή των παθών, του ερωτισμού και του σεξ, αλλά και την εποχή της ματαίωσης, των άτυχων επιθυμιών, της απώλειας. Eίναι η εποχή που εισβάλλει στη ζωή του σαρωτικά η Mιντόρι, η γυναίκα-γρίφος και δίλημμα, η γυναίκα-ορόσημο που έμαθε στον νεαρό Tόρου Bατανάμπε τι σημαίνει να επιλέγεις ανάμεσα στο μέλλον και στο παρελθόν. Bαθύτατα υπαρξιακός και παράδοξα ρεαλιστής, ο μεγάλος Xαρούκι Mουρακάμι σε αυτό το πιο ανθρώπινο από τα μυθιστορήματά του στήνει μια περίλυπη, νοσταλγική γιορτή για τη χαμένη νιότη και τον έρωτα που γλιστρά συνέχεια, μα δίχως να μας στερεί ποτέ τη γλυκύτητα της προσδοκίας του.