Ανάμεσα στα ερείπια της Γάζας και στις κιτρινισμένες σελίδες βιβλίων, ένας ασπρομάλλης άντρας περιμένει. Περιμένει τι; Ίσως κάποιον που θα σταθεί μπροστά του για να τον ακούσει. Γιατί τα βιβλία που κρατάει στα χέρια του δεν είναι απλώς αντικείμενα – είναι σπαράγματα ζωής, θραύσματα μνήμης, τραύματα ενός λαού. Όταν ο νεαρός Γάλλος φωτογράφος στρέφει τον φακό του προς αυτόν τον περιτριγυρισμένο από βιβλία ηλικιωμένο Παλαιστίνιο, δεν ξέρει ότι σε λίγο θα διαβεί τις πύλες ενός άλλου κόσμου. «Πίσω από κάθε βλέμμα, δεν υπάρχει μια ιστορία; Η ιστορία μιας ζωής. Η ιστορία ενός ολόκληρου λαού, κάποιες φορές», μουρμουρίζει ο βιβλιοπώλης. Έτσι, αρχίζει η παλαιστινιακή οδύσσεια ενός ανθρώπου ο οποίος επέλεξε ως καταφύγιο, αντίσταση και πατρίδα τις λέξεις. Από τη φυγή ως τη φυλακή, από την πολιτική στράτευση ως τη διάψευση των ελπίδων, από το θέατρο ως τον έρωτα, από τα παιδιά που βλέπεις να μεγαλώνουν και να ζουν ως τα δράματα που σου στερούν βίαια ό,τι αγαπάς, η φωνή του μας οδηγεί μέσα απ’ τους λαβύρινθους της Ιστορίας και των μύχιων της ψυχής. Σε έναν κόσμο όπου οι βόμβες προσπαθούν να έχουν τον τελευταίο λόγο, αυτός ο άνθρωπος μας υπενθυμίζει ότι τα βιβλία είναι η μεγαλύτερη τύχη της ζωής μας – κι όχι για να ξεφεύγουμε από το πραγματικό, αλλά για να το βιώνουμε στην ολότητά του. Θαρρείς και, εν μέσω του χάους, ένας άνθρωπος που διαβάζει ήταν η πιο ριζοσπαστική από όλες τις επαναστάσεις.