Συνηθισμένος να θέτει σε εφαρμογή την ενσυναίσθηση (empathy) στη σχέση με τους ασθενείς του, βάζοντας τον εαυτό του στη θέση τους συνεχώς (μια άσκηση που τον έκαψε ως ψυχίατρο), ο δόκτωρ Ψ νιώθει την ασυνείδητη ανάγκη να δει τον ίδιο μέσα από τα μάτια των άλλων. Χρησιμοποιεί λοιπόν την ενσυναίσθηση και στη σχέση του με όλους τους άλλους, για να μπει στη θέση τους και να καταλάβει τον υπέροχο κόσμο και τα ανθρώπινα που τον απαρτίζουν. Ανάμεσα στους άλλους, δημιουργεί ψευδή βιογραφικά στοιχεία για να τους «ανοίξει», στήνεται στην ουρά και κρυφακούει, χρησιμοποιεί τις αστικές συγκοινωνίες, λατρεύει τις τηλεοπτικές σειρές και τους μύθους… Ένας ψυχίατρος που αποφεύγει την παρέα των συναδέλφων του (τους οποίους ωστόσο παρατηρεί αμείλικτα και καταγράφει τα τικ και τις συμπεριφορές τους) και προτιμά τη φιλία με μουσικούς, ζωγράφους, ποιητές, ηθοποιούς, πρεζάκια, φυλακόβιους και θεότρελους. Ένας ψυχίατρος που γράφει ποιήματα μας μιλάει με χιούμορ και αυτοσαρκασμό για τα μείζονα ψυχιατρικά θέματα: την απώλεια, τον έρωτα, τη φιλία, το σεξ, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την ευτυχία, τον χρόνο, την αυτογνωσία, και συνταγογραφεί ανύπαρκτα φάρμακα. Ο αναγνώστης θα ανακαλύψει μόνος του αυτό που γνώριζε ήδη από τον τίτλο: τον ψεύτη και τον ψυχίατρο δόκτορα Ψ στη διαρκή προσπάθεια για αυτογνωσία. Γιατί 2.500 χρόνια ψυχιατρικής προσπαθούν να απαντήσουν στο σωκρατικό ζητούμενο, αυτό το «γνώθι σαυτόν», που παραμένει άλυτο.