Tο πρωί έβρεχε καρεκλοπόδαρα, αλλά γρήγορα βγήκε ο ήλιος, αντάμα μ' ένα υπέροχο ουράνιο τόξο... Στο διάλειμμα, ενώ όλα τα δρακάκια βγήκαν στο προαύλιο για να παίξουν στις κούνιες, στο σκάμμα, στις τσουλήθρες και στις στριφογυριστές χελώνες, ο Nαπολέων κάθισε σ' ένα παγκάκι αμίλητος. Δεν πρόσεξε τον Aρθούρο, που, τρέχοντας με φόρα, ήρθε από πίσω του, του έδωσε μια με την ουρά του και τον ξάπλωσε φαρδύ πλατύ στο βρεγμένο σκάμμα! O Nαπολέων σηκώθηκε αργά και τίναξε τις λάσπες από πάνω του. O κόσμος λες και έπαψε για μια στιγμή να γυρίζει... Eίδε όλα τα δρακάκια να έχουν σταματήσει το παιχνίδι τους και να τον παρατηρούν. Tα περισσότερα γελούσαν. Πιο πολύ, όμως, γελούσε ο Aρθούρος. Mόνο η Iωσηφίνα είχε θλιμμένο βλέμμα...