Κάποτε ζούσε ένας σάχης που δεν αγαπούσε ούτε το κυνήγι, ούτε τις ηρωικές μάχες με τις λαμπρές πανοπλίες και τις περικεφαλαίες με τα πολύχρωμα και φανταχτερά φτερά. Όσο κι αν προσπαθούσαν οι βεζίρηδες να του αλλάξουν γνώμη και του περιέγραφαν με τα πιο ζωηρά χρώματα τα πλούτη που θα μπορούσε να κατακτήσει στις ξένες χώρες, αυτός δεν πήγαινε πιο μακριά από τους δρόμους της πολιτείας του. Και σ' αυτές του τις περιπλανήσεις τον συνόδευε ο γελωτοποιός του: σχεδόν κάθε βράδυ το 'σκαγαν οι δυο τους από μια μυστική πορτούλα στο πίσω μέρος του παλατιού, μασκαρεμένοι μια σαν φουρνάρηδες, μια σαν χαμάληδες ή σαν υπηρέτες που ψάχνουν για δουλειά. Τους άρεσε να τριγυρνούν μ' αυτά τα ρούχα ως αργά τη νύχτα στα μαγαζιά και στα καφενεία, για να γνωρίσουν έτσι τη ζωή των απλών ανθρώπων. Μ' αυτό τον τρόπο, ο σάχης ήξερε πιο καλά τις σκέψεις και τα προβλήματα των υπηκόων του κι από τους ίδιους τους υπαλλήλους του. Πιο πολύ απ' όλα, του άρεσε ν' ανακατεύεται στις υποθέσεις των δικαστών και να ψάχνει για νέα αποδεικτικά στοιχεία και κατηγορούμενους.