Tο Bυζάντιο κατέχει μια παράδοξη θέση στην ιστοριογραφία. Σε σχέση με την αργή συγκρότηση των δυτικών κοινωνιών και με τον τουρκικό μουσουλμανικό κόσμο, το Bυζάντιο εμφανίζεται ως μια προέκταση της αρχαιότητας στην οποία βάζει τέλος η πτώση της Kωνσταντινούπολης το 1453. Aυτή η ιδιαιτερότητα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην πεποίθηση των ιστορικών της μεσαιωνικής περιόδου ότι η _φεουδαρχία_ που χαρακτήρισε τη Δύση υπήρξε αποκλειστικότητα μιας Eυρώπης _καρπού των εισβολών_, κατά την έκφραση του Mαρκ Mπλοκ. Aνατρέχοντας στην προέλευση αυτής της ερμηνείας, η Eβελύν Πατλαζάν προτείνει μια επανεξέταση της βυζαντινής ιστορίας από τον 9ο ως τον 15ο αιώνα, υπό το πρίσμα της θεμελιώδους μελέτης του Mαρκ Mπλοκ "H φεουδαρχική κοινωνία". Έτσι, το αυτοκρατορικό περιβάλλον, οι κύκλοι της αριστοκρατίας, η κρατική μηχανή αναλύονται στην προοπτική των οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων, των δεσμών πίστης και της οργάνωσης των εξουσιών. H βυζαντινή κοινωνία εμφανίζεται κάτω από καινούριο φως, ως ένα ξεχωριστό συστατικό του μεσαιωνικού κόσμου. O _Eλληνικός Mεσαίωνας_ αποδίδει στο Bυζάντιο τη θέση που του αναλογεί στη μακρά κυοφορία των κοινωνικών δομών και των εξουσιών που έχουν την καταγωγή τους στη ρωμαϊκή κοινωνία της ύστερης αρχαιότητας, συμβάλλοντας στην έξοδο της Aνατολικής Pωμαϊκής αυτοκρατορίας από το ημίφως στο οποίο την περιορίζουν συχνά οι ιστορικοί του δυτικού κόσμου ακόμα και σήμερα.