Ο υδραυλικός έμεινε στο σπίτι μου σαρανταοχτώ ώρες συνέχεια. Η δουλειά δεν κόντευε καθόλου να τελειώσει και περνούσα από την είσοδο για να πάω στην κουζίνα όταν άκουσα χτυπήματα στην πόρτα. - Ανοίξτε!... μου έλεγαν. Είναι επείγον!... Ανοιξα και είδα την γειτόνισσά μου από τον επάνω όροφο που στεκόταν μπροστά μου βουτηγμένη σε βαρύ πένθος. Το πρόσωπό της είχε τα σημάδια κάποιου πρόσφατου πόνου και έσταζε πάνω στο χαλί μου. Έμοιαζε σα να είχε βγει από το Σηκουάνα. - Πέσατε στο νερό; ρώτησα μ ενδιαφέρον. - Με συγχωρείτε που σας ενοχλώ, κύριε, είπε. Είναι ότι έχω διαρροή στο σπίτι μου... Είχα φωνάξει τον υδραυλικό κι έπρεπε να είχε έρθει εδώ και τρεις μέρες... - Έχω έναν εδώ, είπα. Μήπως είναι ο δικός σας; - Τα εφτά μου παιδιά πνίγηκαν, μου είπε. Μόνο τα δύο μεγάλα αναπνέουν ακόμα, γιατί το νερό τούς φτάνει μόνο μέχρι το σαγόνι. Αλλά αν ο υδραυλικός έχει ακόμα δουλειά σε σας... δε θέλω να σας ενοχλήσω... - Υποθέτω ότι έκανε λάθος, είπα. Πάω να τον ρωτήσω για να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη. Εδώ που τα λέμε, το λουτρό μου λειτουργούσε πολύ ικανοποιητικά...