ΠΙΤΟΛΙΟΣ: Αφέντη, τώρα που ούλα σιάζουνε, ήθελα προτού προφτάσουνε οι ρέστοι (δείχνει) να σ’ ερωτήσω κάτι τις. KAZANΟΒΑΣ: Τι είναι, τι θες, Πιτόλιο; ΠΙΤΟΛΙΟΣ: Να, έτσι από περιέργεια ήθελα να µου πης: τι, µα τι τσου κάνεις των γυναικώνε και σ’ αποζητάνε ούλες; KAZANΟΒΑΣ: (Μελαγχολικά) Αχ, φίλε Πιτόλιο, τι να τα κάνεις όλα αυτά; Στον έρωτα, όπως µου ’λεγε σήµερα το πρωί κάποιος που καλά τον ένοιωσε, δεν έχει πραγµατική σηµασία το να σ’ αγαπάνε, µα το ν’ αγαπάς. Κι εδώ έρχεται η εκδίκηση της Μοίρας, κάρο Πιτόλιο. Εµείς που περνάµε τη ζωή µας κυνηγώντας τον, συναντώντας τον κι αλλάζοντάς τον, δεν τον νοιώθουµε ποτές. Κάθε φορά πιστεύουµε πως τον βρήκαµε κι ύστερα από λίγο νοιώθουµε πως αποζητάµε κάτι άλλο. Υπάρχει µια περίεργη δικαιοσύνη σ’ αυτή τη γη, Πιτόλιο: Ό,τι κερδίσεις από µια µεριά το χάνεις πάντα από κάποιαν άλλη. ΠΙΤΟΛΙΟΣ: (Ζωηρά)?εν σε καταλαβαίνω καλά, αφέντη. Μα θα σε ρωτήσω άλλη φορά, γιατί τώρα έρχονται.