«Η τρέλα δεν είναι για να κοροϊδεύει κανείς», μουρμουρίζω με το βλέμμα καρφωμένο στον πολυέλαιο πάνω από το κεφάλι μου. Ξεκουμπώνω το πουκάμισό μου. Σε σκέφτομαι. Το βγάζω και το πετάω στο πάτωμα. «Η τρέλα δεν είναι για να κοροϊδεύει κανείς». Σε σκέφτομαι συνέχεια. Μια γυναίκα που δεν μαθαίνουμε ποτέ τ' όνομά της ξεκινάει στον απόηχο της πανδημίας ένα μοναχικό ταξίδι από την Αθήνα στην Ιταλία, με αφορμή ένα μήνυμα που λαμβάνει από τον εραστή της. Θα μπορούσε να είναι η αφήγηση μιας ανεκπλήρωτης ερωτικής ιστορίας, όμως "ο κόσμος που ξέραμε" είναι κάτι πιο περίπλοκο και συναρπαστικό. Είναι η προσωπογραφία μιας γυναίκας σε υπαρξιακό αδιέξοδο. Ένα ταξίδι στον εαυτό, όπου εικόνες από το παρελθόν της ηρωίδας και τραυματικά γεγονότα, όπως η αυτοχειρία της μητέρας της, αναδύονται και μπλέκονται με την πραγματικότητα που βιώνει.